Welkom thuis

Ik ben gisteren weer thuisgekomen, na drie weken wonen en werken op het Duitse platteland. Daar hoefden we onze woning niet eens af te sluiten. Hier bleken in onze straat de afgelopen week diverse fietsen , die allemaal op slot stonden, te zijn gestolen. Dat was inclusief een moederfiets met kinderzitje. Gelukkig stond die van mij er nog. Nu zit ik even in mijn studio aan het Akerkhof en daar stond mij voor de poort ook een verrassing te wachten: de wildeman, vorig jaar nog gerestaureerd en toen direct al gedeeltelijk vernield, lag in gruzelementen. dat lijkt wel het einde van een oud poortje uit 1683. Het leven in de stad is toch wel even iets anders dan dat op het platteland.

Timmel, auf Wiedersehen

Vanmiddag heben we de laatste film gemonteerd en de laatste aanpassingen gedaan. Verder was het de dag van de adminstratieve handelingen en het opruimen van ons onderkomen. Ik ben inmiddels alleen achtergebleven. Martin en William draaien morgen al weer een andere klus, Josy moet een NDR-uitzending voorbereiden. Henning komt morgen met een grote wagen om de montageset terug naar Oldenburg te brengen en ik schrijf nu in alle eenzaamheid mijn laatste blog. Het is mooi geweest, drie intensieve weken Timmel. Ik verheug me op Larja, Silke en Ole die me morgenochtend komen ophalen. Voor de laatste keer "Liebe Grüsse aus Timmel".

Afscheid

Gisteravond was het moment om afscheid te nemen van Timmel, van de mensen waarmee we drie weken lang hebben samengewerkt. We hadden ook nog een afsluitende scene nodig en aangezien al onze hoofdrolspelers voor een afscheidsborrel waren uitgenodigd, leek mij dit een mooi moment om deze scene te draaien. Het is ook heel erg goed gelukt, vandaag afgemonteerd. Maren, Jens en de pasgeboren Jesko vormen de rode draad door onze afleveringen en zij mochten in deze laatste opnames ook weer de hoofdrol vervullen.

Het werd een mooie avond met ook wel een beetje emotie. Iedereen was vol lof over onze aanwezigheid en wij konden ook niet anders dan iedereen heel hartelijk bedanken voor de medewerking. Brunhilde kwam nog met een zelfgebakken rozijnenbrood voor ons aanzetten, de burgemeester sprak lovende woorden. We zaten bij Wilfried in de tuin en toevallig was het ook nog de avond dat er een groep blazers repeteerde in de tuin. Dat doen ze één keer per jaar en die ene keer was toevallig gisteravond. Spontaan gingen Jens en Wilfried ook nog los alsof het om een battle ging en dat verhoogde de feestvreugde. Het bier en de "schnapps" vloeiden rijkelijk, de burgemeester gooide er een etentje tegenaan. Er werden lovende woorden gesproken: wij waren een vast onderdeel van Timmel geworden en men zou ons gaan missen. De omhelzingen waren stevig en er werd her en der een traantje weggepinkt. Timmel was een beetje van ons geworden en wij een beetje van Timmel. Maar het was ook tijd geworden om naar huis te gaan...

Een toespraak hoort er bij

Maren, Jens en Jesko

Een "battle"

De laatste loodjes

Het zit er bijna op. Vandaag moet ik administratieve klusjes doen, terwijl hiernaast de laatste films worden gemonteerd. De mensen van de eindmontage in Frankfurt moeten weten hoe onze afleveringen er uit zien, hoe lang alles is etc. We draaien nog twee dingen, waarvan er eentje nog gemonteerd moet worden, de andere is reserve. Vanavond nemen we alvast afscheid met een biertje van onze hoofdpersonen. Ik kreeg net het juiste idee voor onze slotscene. De beide andere dorpen eindigen met een groot dorpsfeest, daarom moesten wij iets anders verzinnen, waarin het liefst alle hoofpersonen weer opduiken. Die slotscene wordt dus onze afscheidsborrel! Daar komt iedereen, dus hoeven we niets meer te ensceneren. De eerste 20 minuten doet de camera mee, dan mengen wij ons onder het gepeupel. Grappig om te merken: de laatste dagen krijgen we steeds vaker te horen dat men het jammer vindt dat we weg gaan, dat men ons zal gaan missen. Men is er inmiddels aan gewend dat wij er zijn en dat is natuurlijk goed om te horen, dan hebben we wat dat betreft in ieder geval wel iets goed gedaan. Maar ik ben blij dat het er bijna opzit, hoe interessant het project ook is. Lekker terug naar Larja, Silke en Ole...

Martins verjaardag

FFN Beachparty

We hadden ook nog een verjaardag te vieren gisteren. Martin, ons manusje van alles (camera, geluid en montage) werd 31 jaar. Dus was er taart. We hadden het de nacht ervoor al een beetje gevierd met de FFN beachparty op het strand van Timmel (FFN is een commercieel radiostation dat hier behoorlijk populair is bij de jeugd, een soort 3FM). Kort na middernacht, toen Martin net jarig was geworden, viel de stroom uit. Dat was wel een grappige ervaring, plotseling nergens meer muziek en maar een paar lampen. Na een uur hebben wij het strand verlaten, het stroomprobleem is later naar het schijnt weer verholpen.

De hardlopende dominee

muziekfeest

Wilfried

Vandaag was eigenlijk een rustige dag. Onze afleveringen staan bijna volledig vast, op een tweetal opnames na is alles rond. Alles wat we nog draaien kan eventueel iets leuks opleveren, maar het hoeft niet meer. Daardoor stijgt de stemming en het levert ook nog leuke dingen op. We hadden vandaag afgesproken met de dominee die een paar keer in de week hardloopt met zijn dochter. Maar ja, hoe draai je dat. Ik wilde hem ook tijdens het lopen interviewen. Dat is eigenlijk de filmstijl die we willen, ook al lukt dat niet altijd. Als je dan met een auto naast hem gaat rijden, hoor je de motor van de auto. Toen viel me ineens in, dat bij het VVV-kantoor trapfietsen worden verhuurd, zo'n duo-zitter met nog een kinderzitje voorop. Die hebben we afgehaald en het werkte perfect. De dominee liep gelukkig niet al te hard en we konden perfect naast de twee lopers rijden, er voorbij en er achteraan rijden. Het was een tocht van 5,5 kilometer door het landschap rondom Timmel, dat we zo ook nog mooi konden laten zien. Maar het moet een grappig gezicht geweest zijn, want iedere passant moest erg lachen. Dit filmpje gaan we er nog in monteren, het wordt misschien wel ons pareltje.

Pastor Blume traint met dochter

Zo maar wat foto's

William en Henning

Gerd en Brunhilde komen aan bij "Smacht"

Bij Harm Watjes

Larja en Ole

Eerste schooldag

Henning, boer Jens en Perrie

Harm Watjes

BBQ

Wilfried der Bayer

Het oogsten van het hooi

Harm Watjes herkent zichzelf op de opnames

Een fietstochtje met de Landfrauen

Familiebezoek

De premiere van "Smacht", Freilichttheater auf Platt

Groepsdynamiek

Josy

4 van de 6

We zitten al ruim twee weken in Timmel. Het is natuurlijk heel bijzonder om zo te mogen werken. We leren de mensen hier zo goed kennen. Velen die in het begin nog wat schuchter waren, gedragen ze als professionele acteurs. ze zijn er aan gewend dat we iets leuks willen horen en doen dat dan zonder dat ik een vraag stel. Soms lijkt het dan zelfs wat overdreven, zijn we hier al te lang? Ook het samenwerken en samenleven met z'n zessen is een bijzonder experiment. Je leert je collega's van wiens bestaan je niet eens wist, wel heel goed kennen. En dan bedoel ik dat zowel positief als negatief. Iedereen in de groep krijgt zo een bepaalde rol, neemt een bepaalde plaats in. En ook de verschillen in mentaliteit tussen Nederlanders en Duitsers in het algemeen worden heel goed duidelijk. Ze durven hier bijvoorbeeld elkaar niet zo goed de waarheid te zeggen, omdat er een bepaalde hierarchie bestaat. Cameraman Henning is tevens producent en de twee andere jongens werken voor hem, de editor kent hem al twintig jaar. Al een paar keer zijn er spanningen ontstaan. Ik neem dan maar de rol van Nederlandse joker op me: gelijk even alles bespreken, zodat het uit lucht is. Maar de anderen doen dat niet of durven dat niet. Het is wel interessant om deze processen een beetje te beschouwen. Al met al lukt het aardig om de tijd goed door te komen, maar soms is het niet leuk. Ik ben, samen met Josy ( de andere programmamaker die meestal monteert) de enige vreemde eend in de bijt. De andere vier kenden elkaar al, en sommigen ook al behoorlijk lang. Ik merk dat sommigen moeite hebben met het feit dat ik, de vreemde Hollander, beslissingen moet nemen of op een andere manier werk dan zij gewend zijn. Dat wordt dan op een subtiele, maar ook achterbakse manier uitgespeeld. Dat is wel vervelend, maar ik zoek dan altijd snel de dialoog om het uit de wereld te helpen, dat zouden de Duitsers zelf niet zo snel doen. Van een van de jongen kreeg ik al te horen, wel na wat flessen wijn en een fles wodka, dat hij zich dit experiment niet kon voorstellen zonder mij, tenminste dat de sfeer zo goed was gebleven en dat hij er nog lol in had. En dat kwam doordat ik af en toe mij uitsprak en mensen op hun gedrag aansprak. Dat vond ik wel een compliment. Tenslotte is het hier zo af en toe wel een beetje Animal Farm...

De Steffi's

Afgelopen dinsdag hadden we bezoek van twee Steffi's. Eentje van de SWR die filmt in een anderdorp en eentje van de HR, waar de eindmontage plaatsvindt. Het was natuurlijk een spannend moment: doen we het goed, is dit wat iedereen zich er van heeft voorgesteld, want er was eigenlijk alleen maar telefonisch vergaderd. Ik had wel het idee dat we goede films hadden, maar alles was ook iets minder "netjes" gefilmd, omdat we overal met de camera bij zijn en niets ensceneren. Maar het kon niet beter, louter lof. Ze vonden onze hoofpersonen geweldig, dit was zoals het moest, zoals men het zich had voorgesteld. Wij konden ons geluk niet op. Gisteren hadden we nog zo'n telefonische vergadering en de beide Steffi's hebben ons nog eens de hemel in geprezen. Kortom, ons verblijf in Timmel lijkt een succes te worden. En nu maar hopen dat het een echte serie gaat worden en wij er weer bij mogen zijn. Het einde van onze draaiperiode komt al weer in zicht, onze afleveringen staan, dat wat we nodig nodig hebben staat grotendeels ingepland en de montage heeft nauwelijks achterstand. Het gaat goed komen.

Timmel op de kaart

We hadden dat autootje al een aantal keren zien rijden, die van Google, met zo'n camera er bovenop. Dwars door Timmel: het dorp zal binnenkort ook te zien zijn via "streetview" van Google Earth. Maar voor de Timmelers moet het verwarrend zijn. Wij rijden ook al de hele tijd door het dorp heen weer, met een cameraman die rechtop staat in de auto en via het schuifdak filmt, of om "rijders" te maken, of om onze hoofdpersonen te filmen terwijl zich verplaatsen per fiets.

Harm Watjes

Vandaag was een bijzondere dag. Het had met onze serie niet zo veel te maken, maar als afgestudeerd antropoloog ging mijn harder sneller slaan. We hadden een tip gekregen dat er buiten het dorp een oude boerderij staat, waar een 80-jarige man woont met zijn 84-jarige zus. Ze hebben sinds twee jaar elektriciteit en de tijd zou er hebben stilgestaan. Via omwegen en zandpaden was de boerderij per auto te bereiken, maar het beste vervoermiddel was de boot. Wij besloten vandaag op avontuur te gaan, ook al past het niet binnen de serie die wij voor ogen hebben, er valt geen verband te leggen met onze hoofpersonen. Maar het avontuur lonkte. Ik voelde me vandaag een ontdekkingsreiziger. Ik had met de havenmeester geregeld dat hij ons vanochtend met zijn boot naar de afgelegen boerderij zou brengen, dus om 10 uur stonden wij, met volledig equipment, klaar in de haven van Timmel. Na een vaartochtje van een kwartier dook aan de oever van het kanaal, tussen de bomen, een hondertachtig jaar oude boerderij op en aan de oever haalde de 80-jarige Harm Watjes op dat momente water uit de vaart voor z'n koeien. Een lief klein mannetje met een piepstem. Z'n zus was in het ziekenhuis maar zou morgen weer thuiskomen. Het was alsof we in een andere wereld stapten. Melken deed hij nog met de hand, hij had een groentetuintje. Overal rond het huis lagen de overblijfselen van oeroude ploegen en vergane boten. Hij liet ons niet binnen in zijn huis, maar in een hele lage stal zag ik twee kalfjes, Er lag een mesthoop en de boerderij hoorde ooit bij een scheepswerf. Hier in het veen waren er ooit heel veel van dit soort werven, Harm had ook op de werf gewerkt, op het erf stond een "plumpsklo", je weet wel, zo'n houten deksel met een gat erin, waardoor de gedane behoefte of in een emmer of in een gat in de grond verdwijnt. Het was allemaal heel erg primitief, maar Harm was uitermate vrolijk en vriendelijk. Een televisietoestel had hij nog nooit gezien, dus van onze apparatuur snapte hij al helemaal niets. We lieten hem zien wat we hadden opgenomen, mijn interview met hem, de beelden vanaf de boot toen we aankwamen. En hij begon te lachen toen hij zichzelf herkende. Ik had het idee dat hij het erg leuk vond om bezoek te krijgen, misschien was hij wel een beetje eenzaam omdat z'n zus er niet was. Ik had er wel uren willen blijven, met de man praten, z'n huis van binnen bekijken. Na twee uur besloten we weer te vertrekken en waren we binnen een kwartier weer in het heden, de realiteit van het maken van een televisiserie. We besloten niets met onze opnames te gaan doen De dierenbescherming zou ongetwijfeld z'n dieren gaan weghalen , sociaal werkers zouden de man direct in een tehuis stoppen en hij zou vast niet lang meer leven. Nee, wij van de televisie nemen ook wel eens mensen in bescherming. Harm Watjes en z'n zus moeten zo lang mogelijk leven op de plek waar ze geboren zijn, op de wijze waarop ze dat altijd hebben gedaan. Ik zal z'n vriendelijke en gelukkige gezichtsuitdrukking niet snel vergeten.

De boerderij vanaf het water

Harm haalt water voor de koeien, bij aankomst

Harm Watjes

Harm Watjes