Aan het Timmeler Meer
Vandaag was het familiebezoek-dag. Ik realiseerde me dat ik nog nooit zo lang zonder Larja en de kinderen was geweest. Het was fijn om ze weer te zien, wat dat betreft verlang ik wel weer naar thuis. Nog een kleine twee weken, dan ben ik er weer.
Wat betreft onze verhaallijnen zit het goed. We hebben geluk met onze protagonisten. Ze hebben goede verhalen, zijn open ( zeker voor Ostfriesen) en laten ons dichtbij komen. Dat bereik je eigenlijk alleen maar als je langere tijd "vor Ort", op lokatie bent. Spectaculaire verhalen hebben we niet echt, maar wel mooie kleine en intieme verhalen. Of de inzet van de brandweer bij een veenbrand moet je al spectaculair noemen. Er gebeurde echt niets, maar het was wel de enige inzet van 2009 tot nu toe en wij waren er bij. De bedoeling van serie is ook geen spektakel, maar mooie, rustige dorpsportretten. Dat betekent bijvoorbeeld dat we vandaag het maaien van het gras hebben gefilmd en dat we met de plattelandsvrouwen een fietsttochtje hebben gedraaid. Niets bijzonders, behalve dat je merkt dat de vrouwen onder elkaar, buitenshuis en zonder man heel anders zijn. Ik hoop dat we dat kunnen laten zien.
Morgen krijgen we hoog bezoek. De dames van de Hessische Rundfunk, die de eindmontage gaan doen, komen op langs, kijken hoe we het doen en hoe het hier is. We laten ze in ieder geval proeven van de Kinnertön, een soort boerenjongens. Rozijnen op een soort brandewijn, dat hier wordt gedronken als er een kind is geboren, wij drinken het al negen dagen, ieder keer als we bij de kersverse ouders Jens en Maren of de grootouders op bezoek komen. Ze proberen je er mee vol te stoppen en je raakt er ontzettend snel aangeschoten van, een enorm gevaarlijk drankje. Net als de obstler van Gastwirt Wilfried Straub, het Gasthaus hier om de hoek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten