Vandaag was een bijzondere dag. Het had met onze serie niet zo veel te maken, maar als afgestudeerd antropoloog ging mijn harder sneller slaan. We hadden een tip gekregen dat er buiten het dorp een oude boerderij staat, waar een 80-jarige man woont met zijn 84-jarige zus. Ze hebben sinds twee jaar elektriciteit en de tijd zou er hebben stilgestaan. Via omwegen en zandpaden was de boerderij per auto te bereiken, maar het beste vervoermiddel was de boot. Wij besloten vandaag op avontuur te gaan, ook al past het niet binnen de serie die wij voor ogen hebben, er valt geen verband te leggen met onze hoofpersonen. Maar het avontuur lonkte. Ik voelde me vandaag een ontdekkingsreiziger. Ik had met de havenmeester geregeld dat hij ons vanochtend met zijn boot naar de afgelegen boerderij zou brengen, dus om 10 uur stonden wij, met volledig equipment, klaar in de haven van Timmel. Na een vaartochtje van een kwartier dook aan de oever van het kanaal, tussen de bomen, een hondertachtig jaar oude boerderij op en aan de oever haalde de 80-jarige Harm Watjes op dat momente water uit de vaart voor z'n koeien. Een lief klein mannetje met een piepstem. Z'n zus was in het ziekenhuis maar zou morgen weer thuiskomen. Het was alsof we in een andere wereld stapten. Melken deed hij nog met de hand, hij had een groentetuintje. Overal rond het huis lagen de overblijfselen van oeroude ploegen en vergane boten. Hij liet ons niet binnen in zijn huis, maar in een hele lage stal zag ik twee kalfjes, Er lag een mesthoop en de boerderij hoorde ooit bij een scheepswerf. Hier in het veen waren er ooit heel veel van dit soort werven, Harm had ook op de werf gewerkt, op het erf stond een "plumpsklo", je weet wel, zo'n houten deksel met een gat erin, waardoor de gedane behoefte of in een emmer of in een gat in de grond verdwijnt. Het was allemaal heel erg primitief, maar Harm was uitermate vrolijk en vriendelijk. Een televisietoestel had hij nog nooit gezien, dus van onze apparatuur snapte hij al helemaal niets. We lieten hem zien wat we hadden opgenomen, mijn interview met hem, de beelden vanaf de boot toen we aankwamen. En hij begon te lachen toen hij zichzelf herkende. Ik had het idee dat hij het erg leuk vond om bezoek te krijgen, misschien was hij wel een beetje eenzaam omdat z'n zus er niet was. Ik had er wel uren willen blijven, met de man praten, z'n huis van binnen bekijken. Na twee uur besloten we weer te vertrekken en waren we binnen een kwartier weer in het heden, de realiteit van het maken van een televisiserie. We besloten niets met onze opnames te gaan doen De dierenbescherming zou ongetwijfeld z'n dieren gaan weghalen , sociaal werkers zouden de man direct in een tehuis stoppen en hij zou vast niet lang meer leven. Nee, wij van de televisie nemen ook wel eens mensen in bescherming. Harm Watjes en z'n zus moeten zo lang mogelijk leven op de plek waar ze geboren zijn, op de wijze waarop ze dat altijd hebben gedaan. Ik zal z'n vriendelijke en gelukkige gezichtsuitdrukking niet snel vergeten.
De boerderij vanaf het water
Harm haalt water voor de koeien, bij aankomst
Harm Watjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten